Klein Zwitserland? Nee, EVIA!

Door: Sancha Schuurs

KLEIN ZWITSERLAND
“Klein Zwitserland wordt Noord-Evia ook wel genoemd,” zeg ik tegen mijn man Wim als we via de nieuwe brug bij Mikro Vathi het op één na grootste eiland van Griekenland op rijden. “Dat kan ik me voorstellen, het is hier zo groen!” merkt mijn lief op.

Limni is een van de leukste en meest traditionele dorpen van het eiland volgens de Griekse Gids. En ik heb altijd het volste vertrouwen in Jorgos en Wendy. Al vanaf het eerste moment ben ik verliefd op Evia. Het is zo authentiek Grieks! Hier is nauwelijks sprake van toerisme en er is geen bewegwijzering in het Engels.

Bekijk fly & drive vakanties Evia

PRACHTIG GROEN MET DE GEUR VAN NAALDBOMEN
De weg naar Limni is prachtig! “Dit is misschien wel de mooiste route die we ooit gereden hebben,” zeg ik. We rijden steeds hoger over een weg met haarspeldbochten de bergen in en omdat er zoveel rivieren zijn, is het prachtig groen. “Het ruikt hier heerlijk naar naaldbomen!” “Ja, maar kijk daarginds! Daar zie je nog de schade van de bosbranden van een aantal jaren geleden! Die heuvels zijn helemaal kaal!” “Maar de natuur krabbelt weer op, zie je dat?”

Limni Evia

VREEMDE VOGELS
Als we onze spulletjes hebben gedropt, verkennen we onze nieuwe tijdelijke woonplaats. We komen bij het mooie haventje. Daar wonen vreemde vogels… Limni is gebouwd tegen de Kandili-heuvels. Er is een mooie boulevard met veel terrasjes met uitzicht op de Golf van Evia. In de verte ligt het vasteland.

Limni

DE GROT VAN DE MONNIK
We slenteren over de boulevard en bijna aan het einde zien we een poort met een kruis en daarachter een trap. “Je moet even binnen kijken,” zegt een vriendelijke man, “hier is een grot en daar woonde de monnik Christodoulos van Patmos. Begrijp je wat ik zeg? Sorry, ik kan maar een beetje Engels. Komen jullie uit Duitsland?””Ik begrijp u wel, hoor. Wij komen uit Nederland, maar ik spreek een beetje Grieks.” “Waar in Nederland wonen jullie?” wil de man weten. “In Eindhoven.” “Ik weet waar dat ligt! Mijn dochter woont in Amsterdam. Als jullie direct uitgekeken zijn in de grot, moet je maar even op het bankje gaan zitten. Dat is heel rustgevend.”

KOUD HÈ?
We verkennen het prachtige dorpje en eten een ijsje op een terras. “Het is koud hè,” grap ik tegen de jongen die ons helpt. “Ja, heel koud! Je moet een muts op,” zegt hij. De temperaturen zijn veel hoger dan normaal in juni. Vandaag is het maar liefst 39 graden, dus we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Daar is nog een kerk,” wijst Wim als we door de smalle steegjes dwalen. Het blijken zelfs drie kerken bij elkaar te zijn. Verderop is nog een Byzantijns kerkje en er zijn een plein, een museum en een winkelstraat.

Limni Evia

IEDEREEN KENT DIE TOERISTEN UIT NEDERLAND!
Bij een kiosk kopen we wat drankjes. “Zijn jullie die toeristen uit Nederland?” wil de eigenaar weten. “Dat klopt inderdaad,” zeg ik. “Het halve dorp weet al dat we er zijn. Er zijn maar liefst vijf bewoners die me aangesproken hebben. Hier komen niet zoveel buitenlandse toeristen,” zeg ik tegen Wim die verderop op me wacht. “Die man heeft verteld dat er verderop een strand is. Ik wandel daar nog even naartoe. Ga jij maar lekker naar huis.” De weg loopt verder langs het water. Ik kom langs een bron waar vroeger een klooster stond. Langs een speeltuin met zeezicht en een lege taverne. Het strand is nog niet officieel in gebruik. Er staan al wel wat parasols, maar nog geen bedjes. Het seizoen gaat bíj́na beginnen… Als ik terugloop, fietst een man me voorbij. Hij stopt en loopt een stukje met me mee. “Bent u die vrouw uit Nederland?” vraagt hij. Haha, we zijn hier pas een paar uur en iedereen weet al wie wij zijn…

TWINTIG EURO? OPLICHTERIJ!
“Je mag mijn slippers wel kopen voor twintig euro,” biedt Wim aan als we op een terras in de schaduw zitten. “Dat is oplichterij!” roep ik zogenaamd verontwaardigd uit. “Dat ligt aan de situatie,” is zijn kalme reactie. Daarstraks heeft één van mijn schoenen het begeven. En de rotsen bij Loutra Edipsou zijn zo glad, dat ik echt iets aan mijn voeten moet hebben om uit het thermale water te kunnen komen. Gelukkig had ik de badslippers van mijn liefje gisteren in de strandtas gestopt. Het is nog vroeg in het seizoen en dan kun je de natuurlijke bronnen aan zee nog gratis bezoeken. Je kunt je zelfs onder het stromende water douchen! “Het was echt heel warm,” vertel ik als ik er weer uit ben. “Ze waarschuwen zelfs dat het op sommige plaatsen zo heet is, dat je je kunt verbranden!”

Loutra Edipsos

IK ZOU ERUIT MOETEN ZIEN ALS EEN VIERJARIGE
“Denk jij echt dat die thermale baden helpen tegen alle kwalen?” vraag ik aan de ober. Hij lacht: “Je zou er ook jonger door uit gaan zien!” “Als alle thermale baden en verjongende klei zouden werken, zou ik er nu uit moeten zien als een vierjarige,” grap ik. “Ik kan Edipsou nu toevoegen aan mijn lijstje van Kos, Milos, Methana en Pozar. En dan nog de verjongende klei van het strand Xi op Kefalonia.” “Heb je het water ook over je hoofd gegooid?” vraagt manlief, “want dan heb je ook de hersens van een vierjarige. Snap je?” Ja, mijn man is altijd heel complimenteus!

Bekijk vakanties Evia

ONTBIJTEN AAN ZEE, ROVIES EN ISTAIA
We ontbijten deze ochtend bij een barretje aan zee. “Zal ik lekkere toast voor jullie maken? Met ham, kaas en tomaat?” vraagt de serveerster. Met een freddo, een verse jus en een tiropitaki is dat een heerlijk begin van de dag. We krijgen er ook nog chips en een kaneelkoekje bij. Dan rijden we naar Rovies. Daar bekijken we alle kerken en de middeleeuwse toren. Wim kan het niet laten ook nog even wat onverharde wegen in te rijden. “Aha, hier zijn de olijfoliefabriekjes,” zeg ik: “Rovies staat bekend om de lekkere olijven.”Omdat de kustweg wegens wegwerkzaamheden is afgesloten, moeten we een langere route door de bergen nemen. We pauzeren even in Istiaia. “Die burgemeester heeft het hier niet goed gedaan,” vindt Wim. “Door overal eenrichtingsverkeer te maken, komt er niemand meer langs de terrassen. Daarom zijn ze nu allemaal leeg.” Istiaia is niet echt een mooi plaatsje, maar wel levendig.

TERUG IN LIMNI
Als we tegen de avond terug zijn in Limni, wil mijn lief weten hoe we het kerkje op de berg kunnen bereiken, vinden we de route langs de zee naar het kloostertje Αγίου Νικολάου Γαλατάκη en verbazen we ons erover dat de school en de sportvelden nog hoger liggen dan het kerkje. “Zouden die kindjes dat helemaal moeten fietsen? Terug naar beneden gaat trouwens wel snel! En als die sporters naar boven zijn gefietst, hebben ze genoeg beweging gehad en hoeven ze niet meer te sporten.” Aan de logica van Wim valt niet te tornen…

HELEMAAL UIT PARAGUAY?
Evia is zo puur en authentiek; je ziet hier nauwelijks toeristen. “Tot nu toe zijn we hier twee Nederlanders, twee Duitsers, een Engelsman en die man uit Paraguay met die boot tegengekomen,” zeg ik tegen Wim als we na een heerlijk ontbijt op een terrasje aan zee naar de auto lopen. Die man uit Paraguay is trouwens vanuit Spanje hier naartoe gevaren, hoor. Dat jullie niet denken dat die de oceaan helemaal is overgestoken met de boot…“Tegen ons kun je ook Nederlands praten, hoor!” horen we opeens. We raken aan de praat met de enige Nederlandse man die hier woont. Hij is getrouwd met een leuke Griekse vrouw. “Ik spreek ook Nederlands,” zegt ze, “we wonen de helft van de tijd hier en de andere helft in Nederland.” “Het is een lang verhaal hoe ik hier terecht gekomen ben,” zegt hij. “Maar geniet lekker van jullie tijd hier.“

HET KLOOSTER VAN OSIOS DAVID
We hebben vandaag twee dingen op het programma staan. We beginnen met het klooster van Osios David. Het is echt prachtig! We bezoeken de kerk en ik raak aan de praat met een vrouw uit Lamia. “Wij hebben vandaag een busexcursie naar verschillende kloosters,” vertelt ze.”Je moet daar onder die boog door het trapje af, dan kom je in een eeuwenoude kapel,” wijst een pappas ons. Ik wenk de vrouw uit Lamia en we komen in een heel oud, vochtig klein kapelletje vol fresco’s. “Het is ongelooflijk dat hier alle bossen zijn afgebrand, maar dat het klooster bewaard is gebleven,” zegt de vrouw: “Misschien is het wel een wonder van God!”. Rondom het klooster staan nog minstens tien grotere en kleinere kerkjes. En er wonen ook veel geiten.

Klooster Osios David Evia

EEN BRON EN EEN WATERVAL
Een stukje verderop is de waterval van Drymonas. Onderweg komen we nog een prachtige bron tegen. Daar móéten we natuurlijk even stoppen. En water drinken, want het is opnieuw enorm heet vandaag. En dan is er niets lekkerder dan echt bronwater! De waterval van Drymonas is bereikbaar via een voetpad. Beneden zitten twee mensen te genieten van alle natuurschoon. “Nou ja, zijn jullie Nederlands?” roept de man uit. “Het is de eerste keer in weken dat we onze eigen taal kunnen spreken.” Ze raden ons aan naar Prokopi te gaan. “Daar is de kerk van Agios Ioannis de Rus. Het is een soort bedevaartsoord,” vertelt de man. Nou stond Prokopi al op mijn verlanglijstje… “Ik heb gelezen dat het een gezellig dorp is waar ook veel lokale producten verkocht worden,” zeg ik. Dan komt er nog een Israëlisch stel aan. “Ik hoorde wat jullie zeiden! Die kerk is inderdaad een bedevaartsoord voor orthodoxe gelovigen uit allerlei verschillende landen.” We lopen weer naar boven, vullen onze fles met het bronwater van de rivier en kopen bij een lieve vrouw wat zelfgemaakte glyko tou koutaliou van watermeloen, pistachenootjes en sinaasappelhoning.

bron en waterval Evia

EEN KANTINA EN EEN VEERHAVEN
Onderweg stoppen we bij een kantina. De man die onze frappétjes maakt, schiet in de lach als ik zeg dat het fijn is dat er een speeltuin bij is waar ik kan spelen. “Ga je gang!” “Nou wil ik ook de veerhaven zien waar de boten naar Skiathos, Skopelos en Alonissos vertrekken,” zegt Wimmie. “Tsja, we zijn er nu toch, dus dat is een goed idee,” vind ik. De haven is niet echt een bezienswaardigheid. Er staat een mooi kerkje en verder is het alleen maar een grote, betonnen aanlegsteiger met een ongeasfalteerd parkeerterrein.

Bekijk eilandhop vakanties met Evia

TWEE HERENIGINGEN IN EEN BEDEVAARTSOORD
Het is een mooie route naar Prokopi. “De weg loopt helemaal langs de rivier, daarom is het hier zo mooi groen,” zegt Wim. De kerk van Ioannis de Rus is prachtig! Hij overleed in 1730. In een glazen schrijn is zijn onvergankelijke lichaam opgebaard. Dat hebben de Grieken in 1924 vanuit Turkije meegenomen naar Evia. En op zondag 26 mei, dus nog naar een paar dagen geleden, is zijn rechterhand herenigd met zijn lichaam. En met wie worden wij herenigd? Met de vrouw uit Lamia die we vanmorgen tegenkwamen in het klooster.

De kerk van Ioannis de Rus

HEEL VEEL KRAAMPJES EN EEN JOEKEL VAN EEN SUPERMARKT
De kerk is héél indrukwekkend. En dat het een bedevaartsoord is, is overduidelijk. Er omheen zijn allemaal kraampjes, winkeltjes, restaurants en zelfs een enorm hotel! Er worden religieuze producten verkocht zoals kruizen, iconen, wierook en allerlei prullaria. Er zijn kraampjes met zelfgemaakte producten, mannen die souvlaki’s grillen op de barbecue… er is vooral héél veel! Op de terugweg komen we langs een paar schattige kraampjes. “Mag ik hier kijken?” vraag ik bij een prachtig groen kraampje met een bloementuin ernaast. En ik kan het niet laten om bij het lieve mevrouwtje een pot vijgenjam en een pot glyko tou koutaliou van perzik te kopen. “Ik maak alles zelf,” zegt ze. Ze knijpt me in mijn wang en bedankt me maar liefst drie keer.Een stukje verderop komen we langs een héél grote supermarkt. “Nou, zo’n grote winkel tussen twee zulke kleine dorpjes!” verbaas ik me. “Het zal wel een soort Aldi zijn; die zit ook altijd op een B-locatie,” antwoordt mijn man. Maar ze hebben er ginger ale voor mijn lief!

Griekse kraampjes

EEN PREMIÈRE ‘S OCHTENDS VROEG?
Ons verblijf in Limni zit erop en we besluiten langzaam terug te rijden naar het vasteland en op alle mooie plekjes onderweg te stoppen. “Op de heenweg zijn we over de nieuwe brug gegaan, dus op de terugweg wil ik graag over de oude brug,” zegt Wim tijdens het ontbijt. We eten bij hetzelfde barretje als gisteren met uitzicht op zee. Uit het theater komt een hele drom mensen. “Is het niet een beetje vroeg voor een theatervoorstelling?” vraag ik. “Het is waarschijnlijk de première,” zegt Wim. “Maar waarom staat die ambulance er?” is mijn volgende vraag. “Ze nodigen natuurlijk alle belangrijke mensen uit. Kijk, daar is de wethouder met een belangrijk boekwerk onder zijn arm.” Na een half uur roept een vrouw dat iedereen weer naar binnen moet komen.Toch vind ik het vreemd: een voorstelling ‘s ochtends vroeg, dus ik vraag aan de mannen die aan de tafel naast ons zitten wat er in het theater gaande is. “Een EHBO-cursus,” legt hij uit. “Aha, dat verklaart die ambulance,” zeg ik tegen Wim.

EEN KNOOP IN MIJN MAAG
“Ik heb echt een knoop in mijn maag omdat we hier weg moeten,” vertel ik aan de Nederlandse man die hier woont. “Sterkte! Je komt zeker een keer terug,” zegt hij.We stappen in de auto en al heel snel komen we bij de eerste -in dit geval trieste- bezienswaardigheid. “Is dat een kerkje dat is afgebrand?” vraagt Wim. En als we stoppen, blijkt dat inderdaad zo te zijn. De volgende stops zijn achtereenvolgens een bron, een oude boogbrug en een kerk met een schommel erbij.

HET HAVENTJE VAN NEA ARTAKI
Vlak voor we bij Chalkis ofwel Chalkida zijn, zie ik een weggetje dat leidt naar een haven. “Laten we daar frappé drinken,” stel ik voor. Het blijkt het prachtige haventje van Nea Artaki te zijn met een kerkje, een windmolen, een kermis en een drijvend eilandje met een huisje, een voerbakje en een waterbak voor vogels. “Je moet alleen niet naar de bebouwing hier kijken, want dat is niet echt mooi,” merkt Wim op. “En de mensen hier zijn ook niet zo aardig. Die man die net langsliep, keek heel boos en volgens mij is de serveerster met het verkeerde been uit bed gestapt.”

Nea Artaki

EEN BOTSING
We vinden Chalkida een grote, drukke stad met veel verkeer. De hangbrug en het aquaduct hebben we op de heenweg al gezien en als we verdwalen, komen we ook langs het beroemde rode huis. “Laten we naar het kasteel gaan, dat is aan de overkant. Dan steken we eerst de oude brug over,” zeg ik. Na wat ronddwalen door de smalle straatjes, komen we al vrij vlot bij de brug terecht en voor we het weten, zijn we er al overheen. De weg naar het kasteel is vlug gevonden. “Kom eens kijken, we hebben een botsing gehad,” wijs Wim. Geschrokken loop ik naar de voorkant van de auto. Een arme bij is tegen de motorkap gevlogen en overleden…

EEN VRIENDELIJK KASTEELTJE
“Het is wel een vriendelijk kasteeltje met die mooie boogjes,” vindt Wim. En omdat het vandaag opnieuw een snoeihete dag is (47 graden volgens de thermometer bij de apotheek) besluiten we het museumpje in het fort te bezoeken. “Hier is het tenminste lekker koel,” zegt mijn lief tevreden. “Nou hebben we alle bezienswaardigheden van de stad gezien, behalve de moskee,” merk ik op, “maar je hoeft ook niet álles te zien. Het uitzicht vanaf hier is echt prachtig!”

Kasteel bij Chalkida Evia

HET FENOMEEN VAN DE CRAZY WATERS
“Ik heb gelezen over ‘the crazy waters’ in het nauw van Euripos,” vertel ik aan Wim. “Elke zes uur wisselt de richting van de stroming van het water bij de oude brug. En niemand die het kan verklaren. Ze denken dat de stand van de zon en de maan ten opzichte van de aarde er iets mee te maken hebben.” En vanaf de crazy waters rijden we terug naar Attika waar we de rest van deze vakantie verblijven. Evia was een mini-vakantie in de vakantie!

Bekijk eilandhop vakanties met Evia

---

Het artikel ‘Klein Zwitserland? Nee, EVIA!” is geschreven door Sancha Schuurs. Zij schreef ook het verhalenkookboek ‘Yiayiá kookt’. Jij kookt net als mijn oma,” was het grootste compliment dat Grieken haar konden geven. Niet voor niets heet het boek ‘Yiayiá kookt’. Want yiayiá is Grieks voor oma. Op verschillende eilanden en op het vasteland leerde Sancha traditionele én streekgerechten koken van oude dames, in tavernes en zelfs van vissers op het strand. Veel van hen verklapten hun familierecepten die vaak van generatie op generatie overgedragen worden. In ‘Yiayiá kookt’ staan maar liefst 125 familierecepten, vegetarische Griekse schotels én heerlijke streekgebonden gerechten. Een culinaire rondreis door het mooie Griekenland met als toegift haar favoriete klassieke schotels. ‘Yiayiá Kookt’ is meer dan een kookboek. Bij elk gerecht krijg je er een verhaal bij. Waar het vandaan komt, wat er zo speciaal aan is of wat de geschiedenis is. ‘Yiayiá kookt’ bestel je onder andere via sancha.schuurs@gmail.com en op tomagazaki.nl

YIAYIA KOOKT: UNIEKE FAMILIERECEPTEN EN STREEKGERECHTEN MET EEN VERHAAL

---

Schrijf je in en blijf op de hoogte

Wil je op de hoogte blijven van al het nieuws over Griekenland en de Griekse Gids schrijf je in voor onze gratis digitale nieuwsbrief. Direct na het aanmelden ontvang je van ons een e-mail met een link om je inschrijving te bevestigen.

Disclaimer: Wij verzamelen zoveel mogelijk informatie om onze lezers te helpen. De Griekse Gids is niet verantwoordelijk voor beslissingen die u neemt op basis van bovenstaande informatie. Houd er rekening mee dat informatie snel (per dag en zelfs per uur) kan veranderen. Zodra er wijzigingen zijn passen wij dit zo snel mogelijk aan op deze website.

---

Lees ook deze populaire artikelen

---